این مدت، این روزها، یا روزهایی شبیه به این روزها - که هی دارد بیشتر و بیشتر میشود - بیشتر از هر کسی، به شاعرها و کاریکاتوریست‌ها و خواننده‌ها غبطه می‌خورم. به این که چقدر راحت می‌توانند خشم و بغض‌شان را در هنرشان بریزند و شاهکار خلق کنند. برعکس کسی مثل من که واقعا نمی‌داند چه کار باید بکند با این حجم از نفرت و انزجار و کینه که در دلش تلنبار شده.
"الله مزار" را علیرضا قربانی منتشر کرد. در نیمه‌های آذر. و من از وقتی خواندم داستانش چه بوده، دیگر نمی‌توانم به آن گوش ندهم. نوحه‌ای‌ست برای این روزها که بشنوی و در دل گریه کنی و گریه کنی و گریه کنی.
درباره این سایت